Κάποτε στη πόλη Handan πρωτεύουσα του Zhao ζούσε ένας άνδρας με το όνομα
Ji Chang που αποφάσισε να γίνει ο καλύτερος τοξευτής στο κόσμο.
Σκέφτηκε λοιπόν να βρει το καλύτερο δάσκαλο.
Ψάχνοντας κατέληξε ότι κανείς δεν είναι καλύτερος από το μεγάλο δάσκαλο Fei Wei.
Έλεγαν γι αυτόν ότι κτυπούσε άσφαλτα ένα φυλλαράκι ιτιάς από τα εκατό μέτρα!
Ο Ji Chang έκαμε μακρύ ταξίδι για να τον συναντήσει και να τον παρακαλέσει να τον πάρει για μαθητή του.
-Κατ αρχήν , του είπε ο Δάσκαλος, μάθε να μη βλεφαρίζεις.
Ο Ji Chang πήρε το δρόμο της επιστροφής….
Πήγε σπίτι του και ξάπλωσε κάτω από της γυναίκας του το αργαλειό.
Η «σαΐτα» του αργαλειού που πήγαινε πάνω κάτω, καθώς η νοικοκυρά ύφαινε , περνούσε χιλιοστά μπροστά από τα μάτια του, και έτσι ξεκίνησε να εκπαιδεύει τον εαυτό του στον έλεγχο των βλεφάρων του…
H γυναίκα του, μη γνωρίζοντας το σκοπό του, δε μπορούσε να καταλάβει τη συμπεριφορά του.
Την ενοχλούσε να τον έχει στα πόδια της σ αυτή τη παράξενη στάση.
Αλλά κατόπιν επιπλήξεως αναγκάστηκε να συνεχίσει την εργασία της.
Μέρα με τη μέρα, σ αυτή τη παράξενη στάση, μάθαινε να ελέγχει το βλεφάρισμα.
Στα δυο χρόνια είχε εκπαιδευτεί τόσο που ακόμα και όταν η σαΐτα του «ξύριζε»
τα βλέφαρα αυτός να τα κρατά ακίνητα.
Μια μέρα τελικά σύρθηκε έξω από τον αργαλειό…
Εκτοτε ο Ji Chang δε βλεφάρισε ξανά…..ακόμα κι αν έμπαινε έντομο στο μάτι του,
ή σπίθα ,ή σύννεφο σκόνης, τίποτα δε μπορούσε να τον κάνει να χάσει
τον έλεγχο των βλεφάρων του…
Μια μέρα , που μια μικρή αράχνη έφτιαξε ιστό
ανάμεσα στη πάνω και τη κάτω βλεφαρίδα ,
πήρε το θάρρος να ταξιδέψει ξανά μέχρι τον δάσκαλο
και να του πει ότι έμαθε να μη βλεφαρίζει…
Όταν τον άκουσε ο δάσκαλος του είπε
-Δεν είναι αρκετό το ότι προόδευσες στο έλεγχο των βλεφάρων.
Πρέπει να μάθεις να βλέπεις.
Όταν θα μπορέσεις εστιάζοντας σε ένα αντικείμενο να βλέπεις τα μικρά μέρη του σαν τεράστια και τις ελάχιστες λεπτομέρειές του ξεκάθαρα , έλα και πες μου το. Τότε θα σου πω για το τόξο!
Ο Ji Chang πήρε ξανά το δρόμο της επιστροφής.
Βρήκε ένα μυρμήγκι και το κρέμασε με μια κλωστή στο νοτικό παράθυρο
και έκατσε απέναντι και το έβλεπε όλη μέρα.
Περνούσαν οι μέρες , κι αυτός στο παράθυρο να βλέπει το μυρμήγκι.
Προφανώς ήταν απλώς ένα μυρμήγκι στη αρχή.
Μερικές μέρες αργότερα συνέχιζε να βλέπει ένα μυρμήγκι.
Μετά από δέκα μέρες του φάνηκε κάπως μεγαλύτερο
και στο τέλος του τρίτου μήνα το έβλεπε περίπου σαν μεταξοσκώληκα.
Το σκηνικό έξω από το παράθυρο άλλαζε καθώς κυλούσε ο χρόνος.
Το λεπτό φώς της άνοιξης διαδέχτηκε η λάμψη του θέρους.
Τον κρυστάλλινο ουρανό του φθινόπωρου που χαράκωναν οι γραμμές των πουλιών που αποδημούσαν ,
διαδέχτηκαν τα κρύα σύννεφα του χειμώνα γεμάτα χιονόνερο και παγωνιά…
Εντωμεταξύ ο Ji Chang ,επίμονα, κοίταζε τον μέρμηγκα.
Όχι τον ίδιο φυσικά, όταν πέθαινε έβαζε άλλο στη θέση του..
Πέρασαν τρία χρόνια.
Μια μέρα αντιλήφθηκε πως ο μέρμηγκας του φαινόταν σαν άλογο!
Θαύμα! Δε πίστευε στα μάτια του!
Έβλεπε τους ανθρώπους σαν πύργους, τα άλογα σαν βουνά.
Ένα γουρούνι που γρύλιζε εκεί δίπλα του φάνηκε σαν λόφος.
Η κότα της αυλής σαν καμπαναριό.
Μπήκε μέσα , έβαλε ένα βέλος στο τόξο του και σημάδεψε τον μέρμηγκά του.
Έκοψε το μέρμηγκα δυό στη μέση δίχως ν αγγίξει τη κλωστή!
Ο Ji Chang έφυγε αμέσως για τον δάσκαλό του .
Όταν του είπε τι έγινε
Ο μεγάλος δάσκαλος Fei Wei αναπήδησε από τη θέση του και τον αγκάλιασε!
-Τα κατάφερες! του είπε
και αμέσως άρχισε να το μυεί στα βαθιά μυστικά της τέχνης του τόξου.
Στα πέντε χρόνια που μαθήτευσε δίπλα στο δάσκαλο σημείωσε εκπληκτική πρόοδο.
Μπορούσε κ αυτός να χτυπά άσφαλτα το φύλλο της ιτιάς από τα εκατό μέτρα!
Μπορούσε να χτυπά με το βαρύ τόξο έχοντας ένα ξέχειλο ποτήρι νερό στον αγκώνα και να πετυχαίνει το στόχο δίχως να χυθεί σταγόνα
Μια μέρα έριξε εκατό βέλη το ένα πίσω από το άλλο σε συνεχή ρυθμό όπου το καθένα χτυπούσε ακριβώς την ουρά του προηγούμενου χωρίς να χάσει ούτε ένα!
Όταν τέλειωσε τα εκατό βέλη είχαν γίνει ένα τεράστιο βέλος καρφωμένο στο στόχο!
Καλό.. ακούστηκε να λέει ο δάσκαλος Fei Wei που στεκόταν δίπλα του.
Ο Ji Chang μπήκε σε σκέψεις..
Ο Fei Wei ,ήταν φανερό, δεν είχε πλέον να του μάθει τίποτα…
και επιπλέον ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί!
Ο Ji Chang άρχισε να σκέφτεται να σκοτώσει το δάσκαλό του ,
τον μόνο άνθρωπο που στεκόταν πια ανάμεσα σ αυτόν και το στόχο του.
Να γίνει ο καλύτερος τοξευτής στο κόσμο!
Αποφάσισε να περιμένει τη ευκαιρία…
Μια μέρα πέτυχε τον Fei Wei μόνο στους αγρούς.
Δίχως δεύτερη σκέψη τράβηξε ένα βέλος και τον σημάδεψε.
Ο Fei Wei προετοιμασμένος ,καθώς από καιρό είχε «διαβάσει» τον μαθητή του , απάντησε με το βέλος του στο βέλος του Ji Chang
και τα δυό βέλη πέσαν άκαρπα στο έδαφος.
Η επιδεξιότητα των δυό ανδρών είχε φτάσει σέ μεγάλα ύψη.
Σε λίγο ο Fei Wei είχε εξαντλήσει όλα του τα βέλη ,
και ο Ji Chang που είχε ένα ακόμα, το έβαλε στο τόξο και σημάδεψε τον Fei Wei ,
ο οποίος ,γρήγορος σαν αστραπή απέκρουσε με ένα κλαδί αγριοτριανταφυλλιάς
που έκοψε στη στιγμή.
Οι δυό άντρες στάθηκαν ακίνητοι!
Ο Ji Chang στη βεβαιότητα πως δε θα πραγματοποιήσει ποτέ το στόχο του επανέκτησε την ηθική του υπόσταση και αισθάνθηκε απρόσμενα μετανοιωμένος .
Από τη μεριά του ο Fei Wei ανακουφισμένος που πέρασε ο κίνδυνος
και ικανοποιημένος για τη τεχνική του
και προπάντων κατανοώντας βαθιά το μαθητή του
δεν αισθάνθηκε τη παραμικρή έχθρα.
Άφησαν τα τόξα , και αγκαλιάστηκαν οι γενναίοι άνδρες στη μέση της ερημιάς ,
με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια τους.
Αυτά τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνουν οι σημερινοί άνθρωποι ,
αλλά εκείνα τα χρόνια έτσι ήταν οι γενναίοι…
Τα δάκρυα του Ji Chang ήταν ειλικρινά αλλά ο Fei Wei φοβόταν
μήπως ο δαίμονας της πρωτιάς καταλάβει ξανά του μαθητή του ….
Του μίλησε λοιπόν έτσι
- Ji Chang εγώ δεν έχω τίποτα πλέον να σου μάθω.
Αν θες πραγματικά να μπεις στα βαθιά μυστικά του τόξου ,
πρέπει να πας δυτικά και αφού ανεβείς στα απόμακρα υψίπεδα του Taihang
να καταφέρεις να σκαλώσεις στη κορφή Huo εκεί που ζει ο Gan Ying
ο μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών.
Οι δικές μας ικανότητες είναι παιδικά παιχνίδια μπροστά στη τέχνη του.
Μόνο αυτός μπορεί να είναι πλέον δάσκαλός σου.
Ο Ji Chang ξεκίνησε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Η φράση «παιδικά παιχνίδια» είχε πληγώσει την υπερηφάνεια του.
Δηλαδή μετά από τόσο κόπο ήταν ακόμα στη αρχή?
Τραυματίζοντας τα πόδια του σε κακοτράχαλες πλαγιές,
κινδυνεύοντας σε ορεινά μονοπάτια και ετοιμόρροπα γεφύρια
με το χάος έτοιμο να τον καταπιεί ,
δαμάζοντας άγριους γκρεμούς με γιγάντιους βράχους ,
έφτασε μετά από ένα μήνα στη κορφή του Huo.
Βρέθηκε λοιπόν να κοιτάζει –ενοχλημένος από το θέαμα- ένα χούφταλο
πάνω από εκατό χρονώ , να τον παρατηρεί μ ένα βλέμμα ήρεμο σαν του αρνιού.
Όταν σηκώθηκε να τον πλησιάσει τα άσπρα γένια του σερνόταν χάμαι!
Σίγουρος πως είναι κουφός ο Ji Chang φωνάζοντας δυνατά του ειπε
-Είμαι ο Ji Chang. Αποφάσισα να γίνω ο καλύτερος τοξότης όλων των εποχών!
και χωρίς να περιμένει απάντηση τράβηξε το τόξο και έβαλε ένα βέλος.
Ψηλά στο ουρανό μια γραμμή αγριόχηνες πετούσαν.
Με το που άφησε το βέλος πέντε μεγάλα πουλιά πέσανε από τον βαθύ ουρανό!
- Καλά τα πάς στη συνηθισμένη τοξοβολία του είπε ο γέρος με ήπιο χαμόγελο.
Κρίμα όμως που δε γνωρίζεις πραγματική τοξοβολία..για έλα μαζί μου..
Ο γέρος οδήγησε ένα πραγματικά δυστυχισμένο Ji Chang 200 μέτρα πιο πέρα
στο χείλος ενός γκρεμού..
Η θέα του χάους που απλώνονταν χιλιάδες μέτρα προκαλούσε δέος.
Ο γέρος ανέβηκε σ ένα βράχο που ισορροπούσε στη άκρη του χάους.
Τον δοκίμασε με τα πόδια του. Ο βράχος κουνούσε!
-Θα μπορούσες να μου δείξεις ξανά τις ικανότητές σου από εδώ όπως πιο πριν?
Ρώτησε ευγενικά το Ji Chang.
O Ji Chang ανέβηκε προσεκτικά στο βράχο
και πίεσε τον εαυτό του να βάλει ένα βέλος στο τόξο.
Ξαφνικά μια πέτρα έφυγε κι ακούστηκε να πέφτει στο γκρεμό….
Ο Ji Chang πέταξε τόξο και βέλη και αγκάλιασε πανικόβλητος το βράχο!
Τα πόδια του τρέμανε και ο ιδρώτας έτρεχε ποταμός.
Με χαμόγελο ο γέρος τον κατέβασε από τον βράχο και του είπε.
-Τώρα θα σου δείξω πραγματική τοξοβολία.
Ο Ji Chang παρ όλο το φόβο του παρατήρησε πως δεν είχε τόξο!
- Δεν έχεις τόξο ρώτησε
-Τόξο ? είπε ο γέρος και γέλασε.
Όσο χρειάζεσαι τόξο είσαι μακριά από το πνεύμα της τέχνης.
Ο πραγματικός δάσκαλος του τόξου δεν έχει ανάγκη να είναι φορτωμένος
με τόξα βερνικωμένα και βέλη με μύτες και φτερά!
Ένας αετός έκανε κύκλους από πάνω τους .
Πολύ ψηλά που το εξασκημένο μάτι του Ji Chang
μόλις που τον έβλεπε σαν ένα σπυρί σησάμι.
Ο γέρος τον κοίταξε για λίγο, και μετά τοποθέτησε ένα αόρατο βέλος
σ ένα ανύπαρκτο τόξο και χτύπησε.
Ο αετός έπεσε σαν πέτρα!
Ο Ji Chang ήταν σαν νεκρός.
Για πρώτη φορά στη ζωή του έζησε τη πραγματική τέχνη του τόξου.
Έμεινε εννέα χρόνια με το γέρο . Κανείς δε έμαθε ποτέ τι είδος εκπαίδευση έλαβε.
Όταν επέστρεψε από τα βουνά , μετά από εννέα χρόνια
οι άνθρωποι τον κοίταζαν με έκπληξη. Σαν να ήταν άλλος.
Είχε χάσει το σκληρό απτόητο βλέμμα και κοίταζε μάλλον σαν παιδί .
Όταν επισκέφτηκε το προηγούμενο δάσκαλό του τον Fei Wei,
και τον κοίταξε στα μάτια , ο Fei Wei με συγκίνηση είπε.
-Είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, εμείς είμαστε ένα τίποτα μπροστά του.
Μάταια περίμεναν οι άνθρωποι στη Handan να δουν τις μυστηριώδεις ικανότητες που υποτίθεται ότι κατείχε ο Ji Chang σαν ο «μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών»
Ο Ji Chang όμως μάλλον δε είχε καμιά τέτοια πρόθεση.
Ούτε καν έπιανε τόξο στα χέρια του. Και κατά πως φαινότανε ,
και το περίφημο τόξο από μίσχο ιτιάς με χορδή από κάνναβη που είχε πάρει μαζί του στο βουνό, μάλλον τόχε πετάξει..
Σε κάποιον που τον ρώτησε σχετικά απάντησε πως
« η τελειότητα στη πράξη είναι η απραξία ,
όπως η τελειότητα του λόγου είναι η σιωπή
και η καλύτερη βολή είναι να μη κτυπήσεις»
Οι επιπόλαιοι άνθρωποι της Handan νόμισαν ότι κατανόησαν εύκολα τα λόγια του.
Ο μεγάλος δάσκαλος του τόξου που δεν άγγιζε το τόξο
έγινε η υπερηφάνεια της πόλης. Όσο δεν άγγιζε τόξο , τόσο μεγάλωνε η φήμη του.
Άλλοι λέγανε ότι αόρατες χορδές ακούγονταν τη νύχτα στο σπίτι του
και άλλοι ότι το πνεύμα του τόξου τον προστάτευε τις νύχτες από τους κλέφτες.
Ένας γείτονάς του έμπορος έλεγε πως μια νύκτα τον είδε στα σύννεφα με τους αρχαίους πολεμιστές Yi και Yang Youji να μάχονται με βέλη
φτιαγμένα από κεραυνούς που χάνονταν στο μαύρο ουρανό….
Ένας κλέφτης ομολόγησε ότι πήγε να μπει στο σπίτι
αλλά μόλις καβάλησε το τοίχο του κήπου ένα ρεύμα τον έριξε μακριά και από τότε , οι παλιάνθρωποι απέφευγαν το σπίτι του.
Ο Ji Chang γερνούσε και όσο γερνούσε η φήμη του μεγάλωνε.
Ο ίδιος μιλούσε σπάνια και σιγά σιγά αποχωρούσε
σε μια κατάσταση ακατανόητη για τους ανθρώπους
Σαράντα χρόνια αφού κατέβηκε από το βουνό
ο Ji Chang πέθανε ένα πρωινό ήσυχα όπως χάνεται η πάχνη της αυγής.
Όλα αυτά τα χρόνια δε είπε τίποτε για τη τοξοβολία ούτε και έπιασε τόξο.
[Σαν συγγραφέας αυτού του παραμυθιού θα επιθυμούσα να τον βάλω να πάρει ενεργό μέρος σε σπουδαίες πράξεις όπου και θα φαινόταν το μεγαλείο του.
Από την άλλη όμως δε μπορώ να αγνοήσω τα γεγονότα αλλά και τον τρόπο που γράφανε οι παλιοί…]
Στην πραγματικότητα το μόνο που ακούστηκε γι αυτόν προς το τέλος της ζωής του είναι το εξής παράξενο συμβάν.
Μια μέρα λίγα χρόνια πριν πεθάνει ο γέρος πια Ji Chang
προσκεκλημένος σε φιλικό σπίτι είδε ένα εργαλείο που το φάνηκε αμυδρά γνωστό αλλά δε μπορούσε να θυμηθεί ούτε το όνομά του ούτε τη χρήση του.
Ρώτησε τον οικοδεσπότη «τι είναι αυτό και τι το κάνουν».
Ο Οικοδεσπότης σκέφτηκε ότι ο Ji Chang αστειευόταν ,
χαμογέλασε λοιπόν και δεν απάντησε.
Αλλά ο Ji Chang ξαναρώτησε ,πιο σοβαρά αυτή τη φορά.
Ο άνθρωπος τάχασε και δεν ήξερε πώς να απαντήσει .
Όταν ο Ji Chang ρώτησε τρίτη φορά ο οικοδεσπότης έμεινε κατάπληκτος.
Κοίταξε τον γέρο στα μάτια να δει αστειευόταν, τρελάθηκε μήπως ,
ή ο ίδιος δε άκουσε καλά.
Με δέος , σχεδόν φόβο του είπε,
«Εσείς ο μέγιστος δάσκαλος έχετε ξεχάσει το τόξο? και το όνομά του και τη χρήση του?»
Έκτοτε και για πολλά χρόνια ,
ειπώθηκε ότι άριστοι ζωγράφοι πέταξαν τα πινέλα τους ,
μεγάλοι δεξιοτέχνες έκοψαν τις χορδές των οργάνων
και φημισμένοι μαστόροι ντρέπονταν να χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους.....
Atsushi Nakajima
για τη (ελεύθερη) αντιγραφή (από τα Αγγλικά) Ψαράκης Κ.
Ji Chang που αποφάσισε να γίνει ο καλύτερος τοξευτής στο κόσμο.
Σκέφτηκε λοιπόν να βρει το καλύτερο δάσκαλο.
Ψάχνοντας κατέληξε ότι κανείς δεν είναι καλύτερος από το μεγάλο δάσκαλο Fei Wei.
Έλεγαν γι αυτόν ότι κτυπούσε άσφαλτα ένα φυλλαράκι ιτιάς από τα εκατό μέτρα!
Ο Ji Chang έκαμε μακρύ ταξίδι για να τον συναντήσει και να τον παρακαλέσει να τον πάρει για μαθητή του.
-Κατ αρχήν , του είπε ο Δάσκαλος, μάθε να μη βλεφαρίζεις.
Ο Ji Chang πήρε το δρόμο της επιστροφής….
Πήγε σπίτι του και ξάπλωσε κάτω από της γυναίκας του το αργαλειό.
Η «σαΐτα» του αργαλειού που πήγαινε πάνω κάτω, καθώς η νοικοκυρά ύφαινε , περνούσε χιλιοστά μπροστά από τα μάτια του, και έτσι ξεκίνησε να εκπαιδεύει τον εαυτό του στον έλεγχο των βλεφάρων του…
H γυναίκα του, μη γνωρίζοντας το σκοπό του, δε μπορούσε να καταλάβει τη συμπεριφορά του.
Την ενοχλούσε να τον έχει στα πόδια της σ αυτή τη παράξενη στάση.
Αλλά κατόπιν επιπλήξεως αναγκάστηκε να συνεχίσει την εργασία της.
Μέρα με τη μέρα, σ αυτή τη παράξενη στάση, μάθαινε να ελέγχει το βλεφάρισμα.
Στα δυο χρόνια είχε εκπαιδευτεί τόσο που ακόμα και όταν η σαΐτα του «ξύριζε»
τα βλέφαρα αυτός να τα κρατά ακίνητα.
Μια μέρα τελικά σύρθηκε έξω από τον αργαλειό…
Εκτοτε ο Ji Chang δε βλεφάρισε ξανά…..ακόμα κι αν έμπαινε έντομο στο μάτι του,
ή σπίθα ,ή σύννεφο σκόνης, τίποτα δε μπορούσε να τον κάνει να χάσει
τον έλεγχο των βλεφάρων του…
Μια μέρα , που μια μικρή αράχνη έφτιαξε ιστό
ανάμεσα στη πάνω και τη κάτω βλεφαρίδα ,
πήρε το θάρρος να ταξιδέψει ξανά μέχρι τον δάσκαλο
και να του πει ότι έμαθε να μη βλεφαρίζει…
Όταν τον άκουσε ο δάσκαλος του είπε
-Δεν είναι αρκετό το ότι προόδευσες στο έλεγχο των βλεφάρων.
Πρέπει να μάθεις να βλέπεις.
Όταν θα μπορέσεις εστιάζοντας σε ένα αντικείμενο να βλέπεις τα μικρά μέρη του σαν τεράστια και τις ελάχιστες λεπτομέρειές του ξεκάθαρα , έλα και πες μου το. Τότε θα σου πω για το τόξο!
Ο Ji Chang πήρε ξανά το δρόμο της επιστροφής.
Βρήκε ένα μυρμήγκι και το κρέμασε με μια κλωστή στο νοτικό παράθυρο
και έκατσε απέναντι και το έβλεπε όλη μέρα.
Περνούσαν οι μέρες , κι αυτός στο παράθυρο να βλέπει το μυρμήγκι.
Προφανώς ήταν απλώς ένα μυρμήγκι στη αρχή.
Μερικές μέρες αργότερα συνέχιζε να βλέπει ένα μυρμήγκι.
Μετά από δέκα μέρες του φάνηκε κάπως μεγαλύτερο
και στο τέλος του τρίτου μήνα το έβλεπε περίπου σαν μεταξοσκώληκα.
Το σκηνικό έξω από το παράθυρο άλλαζε καθώς κυλούσε ο χρόνος.
Το λεπτό φώς της άνοιξης διαδέχτηκε η λάμψη του θέρους.
Τον κρυστάλλινο ουρανό του φθινόπωρου που χαράκωναν οι γραμμές των πουλιών που αποδημούσαν ,
διαδέχτηκαν τα κρύα σύννεφα του χειμώνα γεμάτα χιονόνερο και παγωνιά…
Εντωμεταξύ ο Ji Chang ,επίμονα, κοίταζε τον μέρμηγκα.
Όχι τον ίδιο φυσικά, όταν πέθαινε έβαζε άλλο στη θέση του..
Πέρασαν τρία χρόνια.
Μια μέρα αντιλήφθηκε πως ο μέρμηγκας του φαινόταν σαν άλογο!
Θαύμα! Δε πίστευε στα μάτια του!
Έβλεπε τους ανθρώπους σαν πύργους, τα άλογα σαν βουνά.
Ένα γουρούνι που γρύλιζε εκεί δίπλα του φάνηκε σαν λόφος.
Η κότα της αυλής σαν καμπαναριό.
Μπήκε μέσα , έβαλε ένα βέλος στο τόξο του και σημάδεψε τον μέρμηγκά του.
Έκοψε το μέρμηγκα δυό στη μέση δίχως ν αγγίξει τη κλωστή!
Ο Ji Chang έφυγε αμέσως για τον δάσκαλό του .
Όταν του είπε τι έγινε
Ο μεγάλος δάσκαλος Fei Wei αναπήδησε από τη θέση του και τον αγκάλιασε!
-Τα κατάφερες! του είπε
και αμέσως άρχισε να το μυεί στα βαθιά μυστικά της τέχνης του τόξου.
Στα πέντε χρόνια που μαθήτευσε δίπλα στο δάσκαλο σημείωσε εκπληκτική πρόοδο.
Μπορούσε κ αυτός να χτυπά άσφαλτα το φύλλο της ιτιάς από τα εκατό μέτρα!
Μπορούσε να χτυπά με το βαρύ τόξο έχοντας ένα ξέχειλο ποτήρι νερό στον αγκώνα και να πετυχαίνει το στόχο δίχως να χυθεί σταγόνα
Μια μέρα έριξε εκατό βέλη το ένα πίσω από το άλλο σε συνεχή ρυθμό όπου το καθένα χτυπούσε ακριβώς την ουρά του προηγούμενου χωρίς να χάσει ούτε ένα!
Όταν τέλειωσε τα εκατό βέλη είχαν γίνει ένα τεράστιο βέλος καρφωμένο στο στόχο!
Καλό.. ακούστηκε να λέει ο δάσκαλος Fei Wei που στεκόταν δίπλα του.
Ο Ji Chang μπήκε σε σκέψεις..
Ο Fei Wei ,ήταν φανερό, δεν είχε πλέον να του μάθει τίποτα…
και επιπλέον ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί!
Ο Ji Chang άρχισε να σκέφτεται να σκοτώσει το δάσκαλό του ,
τον μόνο άνθρωπο που στεκόταν πια ανάμεσα σ αυτόν και το στόχο του.
Να γίνει ο καλύτερος τοξευτής στο κόσμο!
Αποφάσισε να περιμένει τη ευκαιρία…
Μια μέρα πέτυχε τον Fei Wei μόνο στους αγρούς.
Δίχως δεύτερη σκέψη τράβηξε ένα βέλος και τον σημάδεψε.
Ο Fei Wei προετοιμασμένος ,καθώς από καιρό είχε «διαβάσει» τον μαθητή του , απάντησε με το βέλος του στο βέλος του Ji Chang
και τα δυό βέλη πέσαν άκαρπα στο έδαφος.
Η επιδεξιότητα των δυό ανδρών είχε φτάσει σέ μεγάλα ύψη.
Σε λίγο ο Fei Wei είχε εξαντλήσει όλα του τα βέλη ,
και ο Ji Chang που είχε ένα ακόμα, το έβαλε στο τόξο και σημάδεψε τον Fei Wei ,
ο οποίος ,γρήγορος σαν αστραπή απέκρουσε με ένα κλαδί αγριοτριανταφυλλιάς
που έκοψε στη στιγμή.
Οι δυό άντρες στάθηκαν ακίνητοι!
Ο Ji Chang στη βεβαιότητα πως δε θα πραγματοποιήσει ποτέ το στόχο του επανέκτησε την ηθική του υπόσταση και αισθάνθηκε απρόσμενα μετανοιωμένος .
Από τη μεριά του ο Fei Wei ανακουφισμένος που πέρασε ο κίνδυνος
και ικανοποιημένος για τη τεχνική του
και προπάντων κατανοώντας βαθιά το μαθητή του
δεν αισθάνθηκε τη παραμικρή έχθρα.
Άφησαν τα τόξα , και αγκαλιάστηκαν οι γενναίοι άνδρες στη μέση της ερημιάς ,
με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια τους.
Αυτά τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνουν οι σημερινοί άνθρωποι ,
αλλά εκείνα τα χρόνια έτσι ήταν οι γενναίοι…
Τα δάκρυα του Ji Chang ήταν ειλικρινά αλλά ο Fei Wei φοβόταν
μήπως ο δαίμονας της πρωτιάς καταλάβει ξανά του μαθητή του ….
Του μίλησε λοιπόν έτσι
- Ji Chang εγώ δεν έχω τίποτα πλέον να σου μάθω.
Αν θες πραγματικά να μπεις στα βαθιά μυστικά του τόξου ,
πρέπει να πας δυτικά και αφού ανεβείς στα απόμακρα υψίπεδα του Taihang
να καταφέρεις να σκαλώσεις στη κορφή Huo εκεί που ζει ο Gan Ying
ο μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών.
Οι δικές μας ικανότητες είναι παιδικά παιχνίδια μπροστά στη τέχνη του.
Μόνο αυτός μπορεί να είναι πλέον δάσκαλός σου.
Ο Ji Chang ξεκίνησε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Η φράση «παιδικά παιχνίδια» είχε πληγώσει την υπερηφάνεια του.
Δηλαδή μετά από τόσο κόπο ήταν ακόμα στη αρχή?
Τραυματίζοντας τα πόδια του σε κακοτράχαλες πλαγιές,
κινδυνεύοντας σε ορεινά μονοπάτια και ετοιμόρροπα γεφύρια
με το χάος έτοιμο να τον καταπιεί ,
δαμάζοντας άγριους γκρεμούς με γιγάντιους βράχους ,
έφτασε μετά από ένα μήνα στη κορφή του Huo.
Βρέθηκε λοιπόν να κοιτάζει –ενοχλημένος από το θέαμα- ένα χούφταλο
πάνω από εκατό χρονώ , να τον παρατηρεί μ ένα βλέμμα ήρεμο σαν του αρνιού.
Όταν σηκώθηκε να τον πλησιάσει τα άσπρα γένια του σερνόταν χάμαι!
Σίγουρος πως είναι κουφός ο Ji Chang φωνάζοντας δυνατά του ειπε
-Είμαι ο Ji Chang. Αποφάσισα να γίνω ο καλύτερος τοξότης όλων των εποχών!
και χωρίς να περιμένει απάντηση τράβηξε το τόξο και έβαλε ένα βέλος.
Ψηλά στο ουρανό μια γραμμή αγριόχηνες πετούσαν.
Με το που άφησε το βέλος πέντε μεγάλα πουλιά πέσανε από τον βαθύ ουρανό!
- Καλά τα πάς στη συνηθισμένη τοξοβολία του είπε ο γέρος με ήπιο χαμόγελο.
Κρίμα όμως που δε γνωρίζεις πραγματική τοξοβολία..για έλα μαζί μου..
Ο γέρος οδήγησε ένα πραγματικά δυστυχισμένο Ji Chang 200 μέτρα πιο πέρα
στο χείλος ενός γκρεμού..
Η θέα του χάους που απλώνονταν χιλιάδες μέτρα προκαλούσε δέος.
Ο γέρος ανέβηκε σ ένα βράχο που ισορροπούσε στη άκρη του χάους.
Τον δοκίμασε με τα πόδια του. Ο βράχος κουνούσε!
-Θα μπορούσες να μου δείξεις ξανά τις ικανότητές σου από εδώ όπως πιο πριν?
Ρώτησε ευγενικά το Ji Chang.
O Ji Chang ανέβηκε προσεκτικά στο βράχο
και πίεσε τον εαυτό του να βάλει ένα βέλος στο τόξο.
Ξαφνικά μια πέτρα έφυγε κι ακούστηκε να πέφτει στο γκρεμό….
Ο Ji Chang πέταξε τόξο και βέλη και αγκάλιασε πανικόβλητος το βράχο!
Τα πόδια του τρέμανε και ο ιδρώτας έτρεχε ποταμός.
Με χαμόγελο ο γέρος τον κατέβασε από τον βράχο και του είπε.
-Τώρα θα σου δείξω πραγματική τοξοβολία.
Ο Ji Chang παρ όλο το φόβο του παρατήρησε πως δεν είχε τόξο!
- Δεν έχεις τόξο ρώτησε
-Τόξο ? είπε ο γέρος και γέλασε.
Όσο χρειάζεσαι τόξο είσαι μακριά από το πνεύμα της τέχνης.
Ο πραγματικός δάσκαλος του τόξου δεν έχει ανάγκη να είναι φορτωμένος
με τόξα βερνικωμένα και βέλη με μύτες και φτερά!
Ένας αετός έκανε κύκλους από πάνω τους .
Πολύ ψηλά που το εξασκημένο μάτι του Ji Chang
μόλις που τον έβλεπε σαν ένα σπυρί σησάμι.
Ο γέρος τον κοίταξε για λίγο, και μετά τοποθέτησε ένα αόρατο βέλος
σ ένα ανύπαρκτο τόξο και χτύπησε.
Ο αετός έπεσε σαν πέτρα!
Ο Ji Chang ήταν σαν νεκρός.
Για πρώτη φορά στη ζωή του έζησε τη πραγματική τέχνη του τόξου.
Έμεινε εννέα χρόνια με το γέρο . Κανείς δε έμαθε ποτέ τι είδος εκπαίδευση έλαβε.
Όταν επέστρεψε από τα βουνά , μετά από εννέα χρόνια
οι άνθρωποι τον κοίταζαν με έκπληξη. Σαν να ήταν άλλος.
Είχε χάσει το σκληρό απτόητο βλέμμα και κοίταζε μάλλον σαν παιδί .
Όταν επισκέφτηκε το προηγούμενο δάσκαλό του τον Fei Wei,
και τον κοίταξε στα μάτια , ο Fei Wei με συγκίνηση είπε.
-Είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, εμείς είμαστε ένα τίποτα μπροστά του.
Μάταια περίμεναν οι άνθρωποι στη Handan να δουν τις μυστηριώδεις ικανότητες που υποτίθεται ότι κατείχε ο Ji Chang σαν ο «μεγαλύτερος δάσκαλος όλων των εποχών»
Ο Ji Chang όμως μάλλον δε είχε καμιά τέτοια πρόθεση.
Ούτε καν έπιανε τόξο στα χέρια του. Και κατά πως φαινότανε ,
και το περίφημο τόξο από μίσχο ιτιάς με χορδή από κάνναβη που είχε πάρει μαζί του στο βουνό, μάλλον τόχε πετάξει..
Σε κάποιον που τον ρώτησε σχετικά απάντησε πως
« η τελειότητα στη πράξη είναι η απραξία ,
όπως η τελειότητα του λόγου είναι η σιωπή
και η καλύτερη βολή είναι να μη κτυπήσεις»
Οι επιπόλαιοι άνθρωποι της Handan νόμισαν ότι κατανόησαν εύκολα τα λόγια του.
Ο μεγάλος δάσκαλος του τόξου που δεν άγγιζε το τόξο
έγινε η υπερηφάνεια της πόλης. Όσο δεν άγγιζε τόξο , τόσο μεγάλωνε η φήμη του.
Άλλοι λέγανε ότι αόρατες χορδές ακούγονταν τη νύχτα στο σπίτι του
και άλλοι ότι το πνεύμα του τόξου τον προστάτευε τις νύχτες από τους κλέφτες.
Ένας γείτονάς του έμπορος έλεγε πως μια νύκτα τον είδε στα σύννεφα με τους αρχαίους πολεμιστές Yi και Yang Youji να μάχονται με βέλη
φτιαγμένα από κεραυνούς που χάνονταν στο μαύρο ουρανό….
Ένας κλέφτης ομολόγησε ότι πήγε να μπει στο σπίτι
αλλά μόλις καβάλησε το τοίχο του κήπου ένα ρεύμα τον έριξε μακριά και από τότε , οι παλιάνθρωποι απέφευγαν το σπίτι του.
Ο Ji Chang γερνούσε και όσο γερνούσε η φήμη του μεγάλωνε.
Ο ίδιος μιλούσε σπάνια και σιγά σιγά αποχωρούσε
σε μια κατάσταση ακατανόητη για τους ανθρώπους
Σαράντα χρόνια αφού κατέβηκε από το βουνό
ο Ji Chang πέθανε ένα πρωινό ήσυχα όπως χάνεται η πάχνη της αυγής.
Όλα αυτά τα χρόνια δε είπε τίποτε για τη τοξοβολία ούτε και έπιασε τόξο.
[Σαν συγγραφέας αυτού του παραμυθιού θα επιθυμούσα να τον βάλω να πάρει ενεργό μέρος σε σπουδαίες πράξεις όπου και θα φαινόταν το μεγαλείο του.
Από την άλλη όμως δε μπορώ να αγνοήσω τα γεγονότα αλλά και τον τρόπο που γράφανε οι παλιοί…]
Στην πραγματικότητα το μόνο που ακούστηκε γι αυτόν προς το τέλος της ζωής του είναι το εξής παράξενο συμβάν.
Μια μέρα λίγα χρόνια πριν πεθάνει ο γέρος πια Ji Chang
προσκεκλημένος σε φιλικό σπίτι είδε ένα εργαλείο που το φάνηκε αμυδρά γνωστό αλλά δε μπορούσε να θυμηθεί ούτε το όνομά του ούτε τη χρήση του.
Ρώτησε τον οικοδεσπότη «τι είναι αυτό και τι το κάνουν».
Ο Οικοδεσπότης σκέφτηκε ότι ο Ji Chang αστειευόταν ,
χαμογέλασε λοιπόν και δεν απάντησε.
Αλλά ο Ji Chang ξαναρώτησε ,πιο σοβαρά αυτή τη φορά.
Ο άνθρωπος τάχασε και δεν ήξερε πώς να απαντήσει .
Όταν ο Ji Chang ρώτησε τρίτη φορά ο οικοδεσπότης έμεινε κατάπληκτος.
Κοίταξε τον γέρο στα μάτια να δει αστειευόταν, τρελάθηκε μήπως ,
ή ο ίδιος δε άκουσε καλά.
Με δέος , σχεδόν φόβο του είπε,
«Εσείς ο μέγιστος δάσκαλος έχετε ξεχάσει το τόξο? και το όνομά του και τη χρήση του?»
Έκτοτε και για πολλά χρόνια ,
ειπώθηκε ότι άριστοι ζωγράφοι πέταξαν τα πινέλα τους ,
μεγάλοι δεξιοτέχνες έκοψαν τις χορδές των οργάνων
και φημισμένοι μαστόροι ντρέπονταν να χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους.....
Atsushi Nakajima
για τη (ελεύθερη) αντιγραφή (από τα Αγγλικά) Ψαράκης Κ.
Σχόλια
Το «παραμύθι» αυτό του Atsushi Nakajima το ανέβασα για πολλούς λόγους.
Πρώτον είναι από τα λίγα πράγματα που συνεχίζουν να μου αρέσουν
από τοτε που το πρωτοδιάβασα σ ένα τεύχος της «ευθύνης»
δεκαωκτώ χρονώ «υποψήφιος»…
(έκτοτε το έχασα , αλλά το έχω διηγηθεί τόσε φορές που σχεδόν το ξέρω απ έξω)
Δεύτερον , σχεδόν κάθε φορά που το σκέφτομαι με οδηγεί στην απόλυτη φαντασίωσή μου σαν εκπαιδευτικό.
Ότι ειμαι ψηλα σ ένα βουνό (στ Αστερούσια )
και έρχεται ο μαθητής δειλά να με βρεί
να πέσει στα πόδια μου να μου απεθύνει τα εξείς λόγια
-Δίδαξέ με Γεωμετρία (λέμε τώρα..)
και γώ να του πώ
-Φύγε , κι όταν μάθεις να χειρίζεσαι το διαβήτη ξαναέλα.
και όταν έρθει μετά από τρία χρόνια και πιάνει μύγες και κουνούπια στο αέρα με το ….διαβήτη….
χωρίς πλάκα μου αρέσει γιατί περιέχει τη φιλοσφία της Ανατολής
όσον αφορά τις «θεωρίες της αγωγής» .
ότι δηλαδή για να μάθεις σε κάποιον οτιδήποτε
αναγκαία συνθήκη (αλλά και πάλι όχι ικανή ) είναι να το θέλει διακαώς!
Τις οποίες «δυτικές» θεωρίες της αγωγής θεωρώ προσωπικά
σαν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη εκπαίδευση.
διότι φόρτωσαν την ευθύνη και της επιθυμίας για γνώση
στο ταλαίπωρο δάσκαλο, αφήνοντας στο μαθητή το ρόλο του πτώματος
που ο δάσκαλος πρέπει να νεκραναστήσει ,
να εμφυτέψει την επιθυμία να μάθει,
να του μάθει ,
να τον ελέγξει αν έμαθε ,
και να παλεύει και το σύνηθες φαινόμενο «γεφύρι της Άρτας»
«ολημερίς το κτίζανε τη νύκτα γκρεμιζόταν»
δηλαδή βάλε αλάτσι που λέει και ο διακονιάρης.
Εδώ ο Χριστός ο ίδιος ο Αυθεντικός Δάσκαλος και Θεάνθρωπος είχε 8,3% αποτυχία!
Ενας στους δώδεκα μαθητές «δε πέρασε»
πόσο μάλλον εμεις τα αθρωπάκια !
Χωρίς πλάκα η δική μου «παιδαγωγική στάση» δεν είναι του Fei Wei
(αν και πολύ θα το ήθελα ) αλλά …..του Gan Ying!
Μαθηματικά στους γκρεμούς!
σκέφτομαι ν ανοίξω "Σπουδαστήριο μαθηματικών o Αμπάς"
(εδώ)
για φαντάσου , ένας μαθητής που μου λύνει ασκήσεις
ενώ κινδυνεύει η ζωή του …
είναι δυνατόν να μη του φαίνονται αστείες οι εξετάσεις
στην ασφάλεια της αίθουσας?
9 comments:
Πραγματικά πολύ ωραία ιστορία!!!
Αυτό το:
« η τελειότητα στη πράξη είναι η απραξία ,
όπως η τελειότητα του λόγου είναι η σιωπή
και η καλύτερη βολή είναι να μη κτυπήσεις»
είναι σπουδαίο.
Αλλά στη δυτική κοινωνία που ζουμε, όπου ο λόγος έχει κυριαρχήσει της σιωπής (όπως και η δράση και η βολή της απραξίας), πώς να σιωπήσεις; Σε μια κοινωνία που όχι μόνο μιλάει, αλλά θορυβεί συνεχώς. Δεν ξέρω...
Κι αν αγαπάπω την Ποίηση, είναι κυρίως γι' αυτό, γιατί τουλάχιστον μιλάει... δεν θορυβεί... (όταν φυσικά είναι όντως Ποίηση...)
Σ' αυτό που λες για την εκπαιδευτική λογική της Δύσης, συμφωνώ απολύτως. Όπως μου αρέσει το ότι στην Ανατολή η εκπαίδευση είναι δασκαλοκεντρική, όχι μαθητοκεντρική. Που σημαίνει ότι ο δάσκαλος επιλέγει τον μαθητή του. Αλλά και ο μαθητής τον δάσκαλό του. Απαιτείται δηλαδή αμοιβαία έλξη και αποδοχή για να... συναφθεί μαθησιακή σχέση.
Μου άρεσε πολύ
Είμαι λίγο των παραμυθιών και...
΄τέλος πάντων
λες στα σχόλια σου "είναι από τα λίγα πράγματα που συνεχίζουν να μου αρέσουν"
Αυτό το τόσο πρόσκαιρα ωραίο που έχει η σχέση των πραγμάτων (ή και των ανθρώπων αν θες)είναι κομβικό σημείο στην πορεία μας
Αναζητούμε διαρκώς και διαρκώς την ώρα που το ωραίο είναι μες στο μυαλό μας μόνο
Δεν είμαι σίγουρη ποιου δασκάλου την τέχνη ακολουθείς. Ένας σου εαυτός μπορεί μα ένας άλλος; ή ένας τρίτος τέταρτος;
Είσαι πάντα το ίδιο σοφός; (σοβαρά μιλώ και δεν αστειεύομαι καθόλου έτσι κι αλλιώς κάθε πράξη έχει τη δική της σοφία)
Αν αυτό συμβαίνει επίτρεψέ μου να σε ζηλεύω.....
Γεια σας κ. Ψαράκη. Σας προειδοποιώ όπως λέει και ένας φίλος καλλιτέχνης ότι θα απλώσω σεντόνι. Διπλό μάλιστα!
Το τύπωσα, βέβαια, το διάβασα και το απόλαυσα το (κινεζικό έτσι;) διήγημα. Που μας διδάσκει ότι το εργαλείο για να φτάσουμε στο στόχο είναι απλά ένας μεσολαβητής μεταξύ ημών και του στόχου (άκρα). Κάτι που μπορεί κάθε στιγμή να αντικατασταθεί από κάτι άλλο αλλά και στην κορύφωση των ιδανικών, των επιθυμιών ή/και του αυτοελέγχου μας ίσως και να μην απαιτείται πια.
Κάτι άλλωστε που συμβαίνει και με τα μαθηματικά (εσείς το γνωρίζετε καλύτερα από μένα άλλωστε που τα αντιμετωπίζω ως χόμπι). Μπορεί να φτάσεις στη λύση με διάφορους τρόπους, μπορεί και με μια ματιά. Μπορεί η λύση σου να είναι σωστή και το αποτέλεσμα λάθος. Μπορεί ακόμη όλα να είναι σωστά επειδή είναι δύσκολο να διακρίνουμε το σφάλμα στα εργαλεία επίλυσης (βλ. Νας).
Εκεί που «έκατσα» όμως κυριολεκτικά είναι στο σχόλιό σας περί εκπαίδευσης και μαθηματικών. Έχω την τιμή να έχω γεννήσει ένα παιδί με δυσλεξία και δυσαριθμία. Η πρώτη ανατάχθηκε θεαματικά όσον αφορά στην ορθογραφία. Η δεύτερη ποτέ. Ο Γιάννης, που (δια)δηλώνει το «πρόβλημά» του έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να προσεγγίζει ένα αριθμητικό αποτέλεσμα. Ένα δικό του τρόπο. Χωρίς μολύβι και χαρτί. Ασφαλώς και δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα στους υπολογιστές όπως και σε κάθε τι που σχετίζεται με την τεχνολογία, αντίθετα μάλιστα έχει εξαιρετικές επιδόσεις.
Το πρόβλημα του Γιάννη ήταν η συμβατική εκπαίδευση. Αυτό το άθλιο σύστημα ειδικά στα Δημοτικά για το οποίο τείνω να καταλήξω πως και «πρόβλημα» να μην έχει ένα παιδί θα αποκτήσει. Έτυχε στην Α΄Δημοτικού σε μια δασκάλα, νεαρή με οικογενειακά προβλήματα, που έφθασε κλείνοντας για Χριστούγεννα το σχολειό να τους δώσει 52(!) ρήματα με την υπόδειξη να τα φέρουν πίσω στα τρία πρώτα πρόσωπα τριών χρόνων (Ενεστώτα, Παρατατικού και Μέλλοντα). Μαζί με αυτό και 15 σελίδες αριθμητικές πράξεις! Μια δασκάλα που επέτρεψε στα πρωτάκια να ζωγραφίσουν το Πάσχα και έσκισε επιδεικτικά τη ζωγραφιά του Γιάννη επειδή περιείχε κάτι ανύπαρκτο: μπλε λουλούδια (ο Γιάννης αναπτύχθηκε αργότερα ως ταλεντάκι στη ζωγραφική). Φυσικά της πρόσφερα μια ανθοδέσμη με μπλε αγριολούλουδα μαζί με τα φυλλάδια των ψυχιατρικών νοσοκομείων και των νοσοκομείων που κάνουν έλεγχο θυρεοειδούς γιατί στο δικό μου δεν είχαμε τότε!
Εκείνο που πραγματικά αξίζει μελέτης κύριε Ψαράκη, είναι η διδακτική των Μαθηματικών στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Όταν τα παιδιά σχηματοποιούν και επιβεβαιώνουν τις έννοιες των χρωμάτων, του χώρου, του προσανατολισμού και οι άθλιοι διδάσκουν την αριθμητική με τη χρήση αυτών: 1 πορτοκάλι + 1 μήλο = φρούτα ή ο εργάτης με το πηλοφόρι στην πλάτη ανεβαίνει και κατεβαίνει μια σκάλα! Αυτό τις περισσότερες φορές έχει σαν αποτέλεσμα τη σύγχυση των εννοιών δηλαδή την ταύτιση χρώματος και αριθμού ή ανόδου/καθόδου με τις αριθμητικές πράξεις.
Τι πιο απλό από το να τραβήξεις μια γραμμή και να δουλέψεις στην αρχή δεξιά με διαστήματα θετικών αριθμών, σκιάζοντας το αριστερό μέρος πάντα για να περάσει στο μυαλό των παιδιών ότι κάτι υπάρχει κι εκεί; Πόσο πιο απλό θα ήταν! Μετά από αυτή τη μαναβική και οικοδομική εργασία πώς ζητάμε από τα παιδιά να καταλάβουν ότι -1>-100; Μετά από αυτήν την αθλιότητα πώς ζητάμε από τα παιδιά να μάθουν τι είναι το μηδέν; Μετά από αυτό τον ελεεινό παπαγαλισμό πώς ζητάμε από τα παιδιά να ξεχωρίσουν τις δυνάμεις από την προπαίδεια; Και να πάμε στη γεωμετρία; Εκεί πια επικρατεί μάλλον η μυθολογία. Παρασύρθηκαν οι άνθρωποι λόγω Ευκλείδη από την αρχαιότητα και βάλανε τις Μούσες να τραγουδήσουν το «πι» και το Πυθαγόρειο.
Εκεί λοιπόν πιστεύω ότι είναι το κρίσιμο σημείο. Όταν τα παιδιά διδάσκονται στην άκρη του γκρεμού από άσχετο.
Άντε είπα πολλά γιατί με παρέσυρε το θέμα
Ευχαριστώ!
Υ.Γ. Λέτε να μην αληθεύει η προσωπική περιπέτεια του Νόμπελ που εξαίρεσε τα μαθηματικά; Μήπως είχε καταλάβει ότι λίγοι μπορούν να τα διδάξουν σωστά; Ποιος ξέρει;)
Αγγέλα,καλά όλα αυτά τα ανατολίτικα αλλά εμεις είμαστε Ελληνες και μας αρέσει ο Λόγος (που "ην εν αρχή..") άλλωστε και οι ίδιοι άν ήταν ...τέλειοι δε θα γράφαν το παραμύθι...
Αυτό που λες για το δάσκαλο και το μαθητή ειναι σοβαρό.
Αλωστε κάθε σχέση απαιτει αμοιβαία έλξη και αποδοχή.
Μεριλ
Ο πιο σοφός μου "εαυτός" είναι ο διακονιάρης που το διακηρύττει και απερίφραστα.
Μάλιστα το σχόλιό σου του έδωσε μια «καταπληκτική» όπως λέει ιδέα που σύντομα λέει θα ανεβάσει στο blog του.
Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που λειτουργείς σαν μούσα στους «εαυτούς μου»..
Αλέκα άν μου επιτρέψεις , αυτά που λές για τη διδασκαλία των μαθηματικών στο δημοτικό θα ήθελα να τα κάμω ανεξάρτητη ανάρτηση .
το ίδιο και για το θέμα των παιδιών που το μυαλό τους δουλεύει αλλιώς...
που όπως λες η συμβατική εκπαίδευση δεν ειναι σε θέση να μεταδώσει γνώση στα παιδιά για τά οποία υποτίθεται οτι σχεδιάστηκε!
πόσο μάλλον για εκείνα που δεν περιλαμβάνονται στους σχεδιασμούς της!
έχω και γώ ένα γυιό με δυσλεκτικό σύνδρομο και με ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάθε πληροφορία.
η μέθοδος που βελτίωσε την ορθογραφία του?
Κύριε Ψαράκη, η μέθοδος που βελτίωσε την ορθογραφία (θεαματικά θα έλεγα) ήταν από την γ΄ τάξη δημοτικού μέχρι και τη β΄γυμνασίου ειδικό δάσκαλος 6 ώρες την εβδομάδα και φυσικά ιδιωτικό σχολείο. Αντιλαμβάνεστε βέβαια τι σήμαινε αυτό για κείνον και για μένα! Αξέχαστο θα μας μείνει! Ωστόσο σε ό,τι αφορά στα Μαθηματικά παρόλο που είχε και εκεί εξειδικευμένο εκπαιδευτικό η βελτίωση ήταν πολλή μικρή. Και αποτελεί και ένα θέμα που δεν του έχουν δώσει ιδιαίτερη σημασία. Πιστεύουν μόνο ότι πρέπει να λύσουν το πρόβλημα της καθημερινής συναλλαγής με κέρματα. Και είναι μεγάλο λάθος αν σκεφτούμε ότι η καλύτερη έκθεση γράφετε από ένα γνώστη μαθηματικών. Ο Μάνος μόνο στο βιβλίο της Ψυχιατρικής του κάνει ξεχωριστή αναφορά στο ζήτημα.
Θα πω στον Γιάννη (κοντεύει τα 18 πια) να μπει να σας τα γράψει ο ίδιος κάποια στιγμή που θα μαζευτεί από τα γυρίσια! Γιατί έχει να κάνει παρατηρήσεις και για την ειδική εκπαίδευση.
Όσον αφορά στη διδασκαλία των μαθηματικών στο Δημοτικό, ναι νομίζω ότι απαιτεί ξεχωριστή αναφορά. Και επειδή έχω την πεποίθηση ότι τα μπλογκ μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση και στη συζήτηση σοβαρών θεμάτων, αρκεί να τηρείται η αρχή της αξιοπιστίας, θα χαρώ πολύ να δω κάτι τέτοιο εδώ.
Καλό βράδυ
Το ανατριχιαστικά θαυμαστό είναι το γκρέμισμα της ιδέας που είχε ο μαθητής για την εκπαίδευσή του. Άλλο ήταν αυτό που ήθελε αρχικά και εντελώς διαφορετικό αυτό που στο τέλος πόθησε και έλαβε... Υπέροχη ιστορία!
Α φ ο π λ ι σ τ ι κ ά
ωραιο παραμύθι...
Post a Comment